Uzależnienie behawioralne

Uzależnienie ­behawioralne (czynnościowe) to ­zespół objawów związanych z utrwa­lonym, wielokrotnym powtarzaniem określonej czyn­ności (lub grupy czynności) w celu uzyskania takich stanów emocjonalnych, jak przyjemność, euforia, ulga, uczucie zaspokojenia. Pojęcie uzależnienia czynnościowego po raz pierwszy wprowadził austriacki psychoanalityk Otto Fenichel w 1945 roku w swoim dziele Teorie psychoanalityczne neuroz. Uzależnienia behawioralne to uzależnienia psychiczne, zwane również zachowaniami kompulsywnymi. Dotyczą one różnych czynności, np. opalania, zakupów, ćwiczeń na siłowni, gier, hazardu, dostępu do Internetu, jedzenia. 
Amerykańskie Towarzystwo Psychiat­ryczne formalnie potwierdziło istnienie uza­leżnień/nałogów behawioralnych w ma­ju 2013 roku poprzez opublikowanie piątej rewizji klasyfikacji DSM i włączenie zaburzenia uprawiania hazardu do kategorii zaburzeń i nałogów. 
Specjaliści uważają, że nie ma wyraźnych różnic między uzależnieniem od substancji psychoaktywnych i uzależnieniem od czynności. Różnica polega na tym, że w pierwszym przypadku osoby uzależnione poszukują kontaktu z substancją, drugi zaś wiąże się z możliwością wykonywania określonych czynności. Uzależnienia od czynności są to wszelkie nałogowo powtarzane czynności, w które nie są zaangażowane substancje psychoaktywne. Należą do nich zachowania lub działania, które są społecznie akceptowane, takie jak jedzenie, granie w gry hazardowe, robienie zakupów, korzystanie z internetu, oglądanie telewizji, dbanie o swój wygląd, zaspokajanie potrzeb seksualnych, używanie telefonu, praca itp. Zachowania te stają się zagrażające i mogą przejść w uzależnienia wówczas, gdy tracimy kontrolę nad daną czynnością. Odczuwamy wówczas przymus – czyli silne pragnienie wykonywania danej czynności, mimo jej negatywnego wpływu na nasze funkcjonowanie. Kiedy natomiast nie możemy jej wykonywać, doznajemy różnych dolegliwości, np. rozdrażnienia, złości, niepokoju.
Do niedawna uważano, że można się uzależnić tylko od substanc...