Sieci ekologiczne – wspólna gra do jednej bramki

Stwierdzenie, że przyroda niekoniecznie jest światem walki i konkurencji nie jest niczym nowym. Znanym przykładem współpracy między zwierzętami jest kooperacja krabów pustelników z ukwiałami. Krab pustelnik przytwierdza do swojej muszli ukwiała, czym zyskuje kamuflaż, jaki daje mu ukwiał, natomiast ukwiał pozwala żywić się krabowi resztkami swojego pożywienia. Taki dwustronny rodzaj współpracy nie jest jednak najczęstszym rodzajem kooperacji w przyrodzie. Gdy spojrzymy z bliska, to ukazuje się dużo więcej relacji, a ich struktura bazuje nie na izolowanych parach, ale na sieciach. W opisie architektury sieci ważne są trzy cechy: „sztywność” struktury sieci (będę używał tego określenia do sieci charakteryzujących się stałym ułożeniem elementów względem siebie), autonomiczność elementów oraz ich specjalizacja. Używając w praktyce tych cech, otrzymamy cztery rodzaje sieci, które uszereguję zgodnie ze zmniejszaniem się autonomii graczy: sieć mykoryzowa, sieć roślin klonalnych, superorganizm oraz organizm kolonijny.
 

Mykoryza – gra z wyboru

Cechami wyróżniającymi sieć mykoryzową jest duża autonomia graczy, udział osobników różnych gatunków oraz fakultatywność ich współpracy. Grzyby i rośliny tworzące sieć mykoryzową zyskują wiele na tej relacji, ale są w stanie przeżyć, grając w pojedynkę. Powszechność sieci mykor...