Telemetria w badaniach nad ekologią dużych ssaków drapieżnych

Badaczy od zawsze fascynowało to, w jaki ­sposób funkcjonują konkret­ne po­­­pulacje, ale też jak zacho­­­wują się pojedyncze oso­bniki do nich należące. Wraz z postępem technologicznym zyskali oni nowe źródło informacji, które pozwala na obserwacje zwierząt praktycznie bez ingerencji w ich życie. Początkowo naukowcy korzystali z nadajników radiotelemetrycznych o krótkim zasięgu emitowanego sygnału, przez co musieli badane zwierzę przetrzymywać w kontrolowanych warunkach eksperymentalnych (w niewoli). Jednak z biegiem lat zarówno długość, jak i jakość sygnału oraz żywotność baterii wydłużała się, co umożliwiło przeniesienie badań z zamkniętych wybiegów do środowiska naturalnego występowania zwierząt. Poza radiotelemetrią obecnie stosuje się również nadajniki wykorzystujące system nawigacji satelitarnej, gdzie nadajnik odbiera sygnały z satelitów GPS (Global Positioning System), oblicza dokładną pozycję (długość i szerokość geograficzną oraz wysokość n.p.m.) zwierzęcia. Dzięki temu jest możliwe zbieranie dużo dokładniejszych informacji na temat konkretnych granic terytorium czy też długości przebywania w danym miejscu konkretnych osobników.

Telemetria 

Telemetria jest jedną z nielicznych metod pozwalających nam na wgląd w życie dzikich zwierząt w momencie gdy nie obserwujemy ich bezpośrednio. Polega ona na dosłownym śledzeniu ruchów zwierząt za pomocą różnego rodzaju nadajników, a wraz z rozwojem technologii również na zbieraniu parametrów fizjologicznych oraz środowiskowych. Dzięki telemetrii możemy prowadzić badania nad demografią, zachowani...