Czapla biała rekolonizuje Europę

Czapla biała, znana do niedawna pod naukową nazwą Egretta alba, obecnie Ardea alba, należy do większych przedstawicieli tej grupy ptaków: mierzy 95–104 cm długości, rozpiętość jej skrzydeł wynosi 145–170 cm, a waży do 2 kg (Hancock & Kushlan 1984, Martinez-Vilalta & Motis 1992). Jest tylko nieco mniejsza od pospolitej u nas czapli siwej, Ardea cinerea, jednak wygląda bardziej finezyjnie. Czaplę białą można uznać za ucieleśnienie elegancji – posiada smukłą sylwetkę, niedużą głowę oraz długą szyję. Śnieżnobiałe upierzenie czapli białej oraz najczęściej intensywnie żółty dziób i czarne nogi tworzą wizualnie efekt estetycznej wyjątkowości.

Przed wiekami

Czapla biała w czasach nowożytnych (XVI–XVIII w.) musiała być w Rzeczypospolitej gatunkiem licznym, gdyż gros przedstawicieli polskiej szlachty rozmiłowanych było w łowach na te ptaki z użyciem dużych gatunków sokołów, najczęściej rarogów Falco cherrug (Mazaraki 1977). O jej późniejszym pojawianiu się na ziemiach polskich świadczy informacja Glogera (1833), iż na początku XIX w., czyli 200 lat temu, pojawiała się na Śląsku „... prawie każdego roku”. Faktem gniazdowania w obecnych granicach Polski było stwierdzenie w 1863 r. lęgu jednej pary koło Głogowa na północy Dolnego Śląska – znaleziono wówczas gniazdo czapli białej z trzema pisklętami, zlokalizowane w kolonii lęgowej czapli siwej (Homeyer 1863).
 

Złe czasy

W połowie XIX w. udoskonalenie broni palnej oraz powszechne regulowanie rzek i osuszanie terenów podmokłych na wielką skalę doprowadziło do drastycznego spadku liczebności tej czapli na wielu obszarach jej europejskiego areału. Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej, gdy w drugiej połowie XIX w. nastała moda na tzw. egretty, czyli efektowne pióra noszone przez kobiety w kapeluszach. Te wyjątkowo wyglądające pióra wyrywano ubitym czaplom z grzbietu. Mord...