Gęś tybetańska

Gęś tybetańska Anser indicus wielkością zbliżona jest do regularnie u nas występującej gęsi białoczelnej Anser albifrons: długość jej ciała wynosi 71–82 cm, rozpiętość skrzydeł sięga 140–165 cm, waży zaś 2–3 kg. „Tybetanka” posiada niepowtarzalną kolorystykę – u dorosłych osobników jasnoszare upierzenie pokryw skrzydłowych, pleców, brzucha i przodu szyi, kontrastuje z czarnymi lotkami I i II rzędu oraz z białą głową, ozdobioną dwoma czarnymi smugami na wierzchu głowy i potylicy, odchodzącymi od czarnego pasa na tyle szyi. Niepowtarzalności wyglądu dodaje żółty dziób z czarnym „zębem” na końcu oraz żółte nogi. Młodociane osobniki są podobne do dorosłych, ale nie posiadają charakterystycznych czarnych smug na bokach głowy. 

Gęś tybetańska jest anatomicznie przystosowana do migracji na bardzo dużych wysokościach. Posiada proporcjonalnie większe – niż inne ptaki – płuca, przez co efektywniej pobiera tlen z powietrza, także na bardzo dużych wysokościach. Podczas migracji leci do 80 km na godzinę, co pozwala 
na pokonanie w ciągu jednego dnia odległości nawet 1600 km. „Tybetanki” latają na wysokości 7–8 km, gdzie spadki temperatury do – 25 °C nie są czymś nadzwyczajnym. Ma to miejsce dwukrotnie – wiosną i jesienią – w ciągu roku (Hawkes i in. 2011). Rekordowy przelot gęsi tybetańskiej odnotowano w Nepalu na wysokości ponad 9 km (ok. 9375 m n.p.m, za: Inskipp & Inskipp 1991).

„Góralka” 

Gęś tybetańska gniazduje na najwyżej położonych obszarach pogranicza Azji Środkowej i Wschodniej. Jeszcze 150 lat temu była ptakiem lęgowym na ogromnym obszarze od Hindukuszu i Tien-szanu na zachodzie, po mongolsko-man...