Kalandra szara na Podkarpaciu

W czasach potęgi Rzeczpospolitej za panowania Jagiellonów oraz późniejszych królów elekcyjnych, kiedy Korona (Polska) zespolona w ścisłym związku z Wielkim Księstwem Litewskim obejmowała swym posiadaniem obszar dawnej Rusi Halickiej i rozległe tereny Rusi Kijowskiej, ten duży skowronek był jednym z najbardziej charakterystycznych mieszkańców Podola i rozległych stepowych obszarów Dzikich Pól, czyli terenów rozciągających się między dolnym biegiem Dniestru, Bohu i Dniepru a wybrzeżem Morza Czarnego. 
Kalandra szara Melanocorypha calandra to duży skowronek, mierzący 18–20 cm długości i ważący do 55–60 g. Jest zauważalnie mocniej zbudowany niż nasz skowronek polny Alauda arvensis, co dobrze widać, gdy mamy możliwość bezpośredniego porównania obydwu gatunków. Stosunkowo szerokie plecy, rozdwojona czarna plama na boku szyi i masywny jasny dziób to cechy kalandry szarej. Diagnostyczną cechą tego stepowego skowronka jest ciemny spód skrzydeł (zwłaszcza lotki I- i II-rzędowe), z białym paskiem na krawędzi lotek II-rzędowych, dobrze widocznym w locie zarówno z wierzchu, jak i od spodu. 
Podobna do niego jest kalandra dwuplamiste Melanocorypha bimaculata, minimalnie mniejsza i mająca wyraźniej kontrastowane boki głowy (np. wyraźnie zaznaczony kantar) oraz silny dwubarwny dziób i szary spód skrzydeł, a sylwetkę bardziej kompaktową, potęgowaną przez krótki ogon. 
Kalandra szara przypomina mi widzianego w połowie marca 2012 r. na południu Maroka klotbeja, czyli skowroniaka Ramphocoris clotbey (dawniej znanego pod nazwą skowron grubodzioby), a gniazdującego na suchych obszarach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Przysadzista sylwetka klotbeja z charakterystyczną okrągłą niemal głową i potężny dziób oraz bardziej skontrastowane upierzenie, to cechy morfologiczne skowroniaka. Kalandra szara jest od klotbeja odrobinę większa, ale ma nieco szczuplejszy dziób i ubarwiona jest mn...