Łabędź krzykliwy – część 1

Łabędź krzykliwy (Cygnus cygnus) rozmiarami dorównuje pospolitemu u nas łabędziowi niememu (Cygnus olor). Dorosłe krzykliwce mierzą 140–165 cm długości, a rozpiętość ich skrzydeł wynosi 205–243 cm. Samce są nieco potężniejsze od samic i ważą 7,2–15,5 kg, podczas gdy samice 5,6–13,1 kg. 
Charakterystyczną cechą łabędzia krzykliwego jest żółto-czarny dziób (u łabędzia niemego dziób jest pomarańczowo-czerwony, z czarną naroślą u jego nasady), przy czym żółty kolor obejmuje 2/3 dzioba, tworząc wyraźny klin przy nozdrzach na styku z czarnym końcem dzioba. Szyja krzykliwca jest długa i zazwyczaj wyprostowana, co wyraźnie odróżnia go od łabędzia niemego, którego szyja zwykle jest wygięta w du­że S. 
W odróżnieniu od łabędzia niemego łabędź krzykliwy nie puszy się i zachowuje smukłą sylwetkę. Nazwa gatunkowa „krzykliwy” (ang. Whooper Swan, niem. Singschwan) jest adekwatna do wokalnej aktywności tego łabędzia. Odzywa się on zdecydowanie częściej i głośniej niż łabędź niemy, zwłaszcza w okresie późnozimowo-wczesnowiosennym, kiedy u osobników dorosłych mają miejsce toki, a u młodocianych przebiega proces poznawania partnera. 

Historyczny areał 

We wczesnym średniowieczu prawdopodobny zasięg łabędzia krzykliwego obejmował całą niemal Europę, bez obszarów leżących w basenie Morza Śródziemnego. Uznanie go za gatunek związany ze strefą tajgi (iglastych lasów) północnej Europy oraz północnej i częściowo środkowej części Azji było nieświadomym błędem XIX- i XX-wiecznych naturalistów i przyrodników. Sugerowali się oni ówczesnym areałem lęgowym, który w Europie był j...