Najlepiej zaraża się własną pasją! Rozmowa z dr. Pawłem M. Owsiannym

W przytoczonym wpisie zamieszczonym na jednym z portali społecznościowych zwraca Pan uwagę na chęć zdobywania wiedzy i na potrzebę uczenia się. Wiem, że wśród licznych zasług i nagród ma Pan też na swoim koncie nagrodę prodziekana za wyniki osiągane w czasie studiów. To, że był Pan wzorowym studentem, dowodzi, że w swojej dziedzinie czuje się Pan jak ryba w wodzie oraz że wspomniana potrzeba poznania jest w Panu głęboko zakorzeniona. Skąd w Panu od najmłodszych lat tak duża żądza wiedzy?

– Pytanie, które Pani zadała, należy do grupy najtrudniejszych, ponieważ w zasadzie powinienem na nie odpowiedzieć chronologicznie. W związku z tym, że zajęłoby to dużo miejsca, poruszę jedynie trzy wątki. Mój tata zaszczepił mi szacunek do przyrody, za co jestem mu ogromnie wdzięczny. Przykładem wpajanych wartości niech będzie sytuacja z głębokiego dzieciństwa. Przechodziłem z tatą przez kwitnący sad czereśniowy. Należy zaznaczyć, że sad był PGR-u, więc w moim ówczesnym poczuciu – wszystkich i niczyj jednocześnie, ponieważ cała społeczność naszej wsi mogła z niego korzystać. Chciałem zerwać jedną z gałązek. Pewnie chwilę bym się nią nacieszył, a potem wyrzucił, gdy kwiaty zaczęłyby więdnąć. Ojciec zapytał mnie, czy lubię czereśnie. Które dziecko nie lubi czereśni? Uświadomił mi wtedy, że gdyby każdy przechodzący ścieżką przez sad zerwał jedną gałąź, owoców by nie było. Tego typu edukacja dała mi podstawę do późniejszego zainteresowania praktyczną ochroną przyrody. 

W liceum nie należałem do faworytów mojej pani od biologii i gdy wygrałem szkolny etap olimpiady ekologicznej, usłyszałem, że jedna jaskółka wiosny nie czyni. Dopiero dostając się na studia na kierunku ochrona środowiska na UAM-ie w Poznaniu poczułem się jak ryba w wodzie. Może dlatego zostałem później ­hydrobiologiem... Nareszcie mogłem się uczyć tylko tego, co mnie interesowało. Stąd późniejsza nagroda za wyniki osiągnięte na studiach. Wracając do wpisu, który Pani przytoczyła, jest on zarówno docenieniem nietuzinkowych nauczycieli, w tym swoistym podziękowaniem kierowanym do moich nauczycieli. Największy wkład w rozwój młodego człowieka mają...