O skutecznej ochronie hełmiatki

Hełmiatka (Netta rufina) – obok podgorzałki (Aythya nyroca) – jest naszą najrzadszą lęgową dziką kaczką. Najnowsze dane oceniają wielkość krajowej populacji lęgowej na zaledwie 35–50 par. Ten skrajnie nieliczny gatunek otoczony jest u nas wyłącznie ochroną bierną, która, jak się okazuje, jest kompromitacją na skalę ogólnoeuropejską.
Jaskrawym tego przykładem było niedawne unicestwienie (sic!) populacji lęgowej hełmiatki na Stawach Zatorskich, na skrajnym zachodzie Małopolski. Krakowski ornitolog Damian Wiehle w swojej publikacji pt. Zmiany awifauny lęgowej Doliny Dolnej Skawy, podał, że lokalna populacja lęgowa tej kaczki, licząca w latach 2002–2007 do 6 par, została eksterminowana w wyniku polowań na ptactwo wodne prowadzonych tam od połowy sierpnia do późnej jesieni. Efektem tych polowań był zupełny brak stwierdzeń lęgów hełmiatki w latach 2017–2018 na Stawach Zatorskich i okolicznych kompleksach stawowych. Doktor Wiehle odnotował, że identyczna sytuacja miała miejsce w ostoi Doliny Dolnej Skawy w 2019 r., a rok temu – w 2020 r. – jednej parze hełmiatek udało się w tej ostoi wychować jedno pisklę. 

O hełmiatce w skrócie

Hełmiatka jest dużą kaczką, porównywalną wielkością z powszechnie znaną kaczką krzyżówką (Anas platyrhynchos). Mierzy 53–57 cm długości, a rozpiętość jej skrzydeł wynosi 85–90 cm. 
Samce hełmiatki w szacie godowej, którą noszą od późnej jesieni do wczes­­­­­­nego lata, wyglądają wręcz spektakularnie: ich pomarańczowo-czerwonawe pióra głowy (ozdobionej mocnym czerwonym dziobem) na wierzch...