Od rośliny do leku, czyli jak rośliny leczą? Część IV

W ziołolecznictwie czy medycynie naturalnej stosuje się odpowiednio przygotowane napary, odwary, okłady, wywary, nalewki, maseczki czy maści będące wieloskładnikową mieszaniną różnych substancji o właściwym na dane schorzenie działaniu leczniczym. Jednak gdy dana pojedyncza substancja wykazuje określone charakterystyczne działanie, to do celów leczniczych należy ją z surowca roślinnego wyizolować odpowiednimi metodami, uzyskując w ten sposób czysty aktywny związek chemiczny. Schemat 1 obrazuje kolejne czynności prowadzące do pozyskania czystego związku o właściwościach leczniczych.
Gdy zdano sobie sprawę z faktu, iż pojedyncza substancja wywołuje określone działanie lecznicze, różni badacze na świecie w XVIII wieku i później podejmowali próby izolacji różnorodnych składników aktywnych – związków chemicznych, to mogło umożliwić modyfikowanie ilości składnika podawanego osobie chorej.
 

Już w starożytnej Grecji Hipokrates zauważył dobroczynne działanie wyciągów w postaci odwarów z kory wierzby (Salicis cortex), które to uśmierzały ból i obniżały gorączkę. Choć uznaje się, że najpopularniejszym surowcem, z którego otrzymuje się salicylany (salicynę, kwas salicylowy, saligeninę i salicynian metylu), jest obecnie kora wierzby, to ta grupa związków występuje też w roślinach z różnych stron świata, takich jak: wierzba biała (Salix alba), wierzba (Salix songorica), tawuła biała (Spiraea alba), Burchardia multiflora, pięknotka (Callicarpa integerrima), gloteria rozesłana (Gaultheria procumbens), (Flemingia flavicarpa), (Genista lucida), Falcaria vulgaris, topolach (Populus pseudo-simonii). Rośliny...