Czy współczesny nauczyciel może być autorytetem?

Nauczyciele, bez względu na wiek i staż pracy, z rozrzewnieniem wspominają czasy, gdy cieszyli się u uczniów autorytetem. Powszechnie więc narzekają na jego utratę, przyczyn upatrując w czynnikach zewnętrznych, w cywilizacyjnej transformacji oraz niskim statusie społeczno-materialnym swojego zawodu. Natomiast uczniowie – bez względu na to, czy nauczyciele w to wierzą, czy nie – wciąż poszukują wśród swoich nauczycieli faktycznego autorytetu, choć żyją w czasach wszechobecnego internetu oraz idoli kreowanych przez social media. Dzieje się tak z prostego powodu, jakim jest pragnienie posiadania wzorca osobowego – to jedna z podstawowych potrzeb człowieka, której zaspokojenie prowadzi do samopoznania i samodoskonalenia. 
Uważała tak zmarła w 2018 roku prof. Maria Dudzikowa, a ja zgadzam się z nią w stu procentach. Również z postulatem o ­konieczności ostatecznego zerwania z mitem zewnętrznego „wyposażenia” nauczyciela w autorytet, przynależny mu z racji pełnionej roli społecznej. Argumentowała go wówczas cytatem z H.G. Gadamera: „Kto musi się powoływać na własny autorytet, ten go nie posiada. Nie zdobędzie autorytetu ani siłą, ani groźbą, krzykami, ani »przymilaniem się«, czy działaniami pozornymi stwarzającymi złudzenie, że można na nim polegać, że można mu powierzyć swoje sprawy”.
Czy dzisiaj, u progu trzeciej dekady XXI wieku, w czasach wygasających autorytetów, bycie autentycznym wzorem dla ucznia jest w ogóle możliwe? Czy w dynamicznie zmieniającej się mentalności młodego pokolenia – kształtowanej przez internetową kulturę różnych blogerów, influencerów, vlogerów, youtuberów – uczniowie mają szansę znaleźć takiego nauczyciela, o którym mogą powiedzieć „On jest dla mnie autorytet...