Gdy uczeń podważa autorytet nauczyciela

Na opisane wyżej zachowania uczniów skarżą się coraz częściej polscy pedagodzy, obarczając winą za ten stan głównie innych dorosłych: niewydolnych wychowawczo i nastawionych roszczeniowo do szkoły rodziców, dziennikarzy – którzy nagłaśniając niechlubne i bulwersujące pedagogiczne przypadki, deprecjonują autorytet nauczycieli, nie zostawiając suchej nitki na szkole, swoje koleżanki i kolegów z pokoju nauczycielskiego, co to kumplują się z uczniami, oraz ministra edukacji narodowej – za brak podwyżek, dzięki którym wzrósłby ich zawodowy prestiż. W jaki sposób przekonać uczniów, by darzyli swych nauczycieli szacunkiem, uznaniem i estymą przynależną ich roli? Kto powinien się tym zająć? 

Złudna wiara w autorytet

Każdy nauczyciel może, o ile potrafi czynić to właściwie, posługiwać się w swej pracy równocześnie dwoma rodzajami autorytetu. Pierwszy z nich to autorytet formalny, czyli zewnętrzny, niejako zagwarantowany z góry poprzez rolę zawodową. Jest nadany nauczycielowi przez szkołę, a bronią go obowiązujące w tej instytucji normy i prawa. Ten rodzaj autorytetu ugruntowany jest w nauczycielskiej władzy, podporządkowaniu sobie osób, stosowaniu nakazów i zakazów, bazuje na przyznawanych przez nauczyciela nagrodach i karach. Drugi natomiast to autorytet nieformalny, czyli autentyczny, rzeczywisty i osobisty, którym można być obdarowanym przez uczniów. Nikt go nauczycielowi nie gwarantuje, nic i nikt go nie broni, poz...