Łoś – król bagien

Łosie – eurazjatycki (Alces alces) i amerykański (Alces americanus) – są największymi przedstawicielami jeleniowatych na świecie. Wielkością wyraźnie ustępują im największe z jeleni: wapiti (Cervus canadensis), europejski (Cervus elaphus), sambar (Cervus unicolor), barasinga (Cervus duvauceli) i białowargi (Cervus albirostris) oraz milu (Elaphurus davidiensis). Łoś jest naprawdę wielki: samce na kontynencie europejskim dorastają do niemal 2 m wysokości w kłębie i osiągają wagę ponad 500 kg. Łosie z zachodniej Syberii są jeszcze większe. Samice, zwane łoszami lub klępami, są od samców mniejsze i lżejsze – dorastają zazwyczaj do 1,7 m wysokości w kłębie i osiągają wagę do ok. 400 kg. Klępy z pogranicza polsko-białoruskiego osiągały maksymalnie wagę 320 kg. Podgatunek łosia amerykańskiego z Alaski jest wręcz ogromny: niektóre samce dorastają do 2,3 m wysokości w kłębie i osiągają wagę ponad 800 kg! 

Preferuje mokradła

Optymalnym biotopem łosia jest mozaika rozległych – otwartych i zalesionych – terenów podmokłych oraz różnych typów drzewostanów borowych i leśnych. Różnorodne typy siedlisk florystycznych oraz obecność różnej wielkości cieków i akwenów gwarantuje łosiom w takiej okolicy dostatek pożywienia w skali całego roku. Takie ostoje, jak dolina Biebrzy czy Polesie Lubelskie, zasiedlają setki łosi, ponieważ znajdują w nich dobre warunki do egzystencji. 

Pędy drzew i krzewów są podstawowym pokarmem łosia. Do ulubionych gatunków roślin drzewiastych należą topole, wierzby, olchy, brzozy, jarząby oraz kruszyna i czeremcha, a także sosna i jałowiec. Łoś urozmaica swoją dietę różnymi roślinami zielnymi, np. jego przysmakiem jest konwalia – obserwowano klęczącego łosia, który skrupulatnie zgryzł cały płat konwalii. Zwierzę żywi się także mchami i grzybami oraz roślinnością wodną, np. rdestnicą oraz grążelami i grzybieniami, za którymi potrafi nurkować (!) nawet na głębokość kilku metrów. W okresie zimy żer pędowy staje się głównym sposobem zdobywania pokarmu, przy czym preferowanymi gatunkami jest osika i sosna. Stąd też przy większych zagęszczeniach łosia, wykazywane są szkody w młodszych klasach wiekowych drzewostanów sosnowych. Panaceum na szkody wywołane przez żerujące łosie w uprawach leśnych i młodnikach jest pozostawianie na zrębach w dojrzałych drzewostanach sosnowych koron ściętych drzew. Łosie nocą odwiedzają takie miejsca i chętnie zjadają pozostawione przez drwali gałęzie z igliwiem. Inną stosowaną z dobrym skutkiem praktyką jest ścinanie zimą specjalnie dla łosi rosłych osik, aby odciągnąć je od żerowania w uprawach i ...