Perfekcjonizm – kiedy nam szkodzi i jak sobie z nim poradzić?

Prawdziwą tragedią perfekcjonisty jest fakt, że osiągnięcie 95% lub nawet 99% tego, co było jego celem, spostrzega zwykle jako porażkę.
Ascher Roger Patch

Pragnienie perfekcji może nie tylko przybliżyć nas do sukcesu, lecz także bardzo utrudnić nam życie – na wielu poziomach. Jak więc utrzymać je w ryzach, po czym poznać, kiedy wymyka się nam spod kontroli, i jak wówczas sobie pomóc?

Perfekcjonista, czyli kto?

Rozmowę o perfekcjonizmie utrudnia fakt, że pojęcie to bywa różnie rozumiane. Zdarza się, że używa się go w jednoznacznie pozytywnym kontekście i stawia znak równości między perfekcjonizmem a wysokimi osobistymi standardami czy dbałością o jakość wykonanej pracy. To jednak nieporozumienie, ponieważ perfekcjonizm to coś znacznie więcej i niestety nie jest to zjawisko pozytywne – w rzeczywistości, zwłaszcza na dłuższą metę, może przynosić szkodę zarówno danej osobie, jak i jej otoczeniu. Jeśli więc chcemy kogoś skomplementować, mówiąc, iż jest perfekcjonistą, to jedynie ironicznie.
Perfekcjonizm jest skłonnością do wymagania od samego siebie i/lub od innych ludzi realizowania wysokich, ponadprzeciętnych standardów na przynajmniej jednym obszarze życia (a więc nie tylko w pracy), i to mimo doświadczania negatywnych konsekwencji. Skłonność ta wiąże się z nadmiernym samokrytycyzmem (lub krytycyzmem wobec innych) oraz z przypisywaniem zbyt dużej wartości opiniom innych na temat danej jednostki czy jej pracy.
Dopóki więc czujemy satysfakcję z pracy, jesteśmy zadowoleni z życia i samych siebie, a nasze wysokie standardy powodują, że osiągamy swoje cele, nie powinniśmy nazywać się perfekcjonistami, ale właśnie – osobami sumiennymi i o wysokich standardach osobistych. Kiedy jednak standardy te powodują, że my sami lub nasze otoczenie odczuwa ich negatywne konsekwencje, znaczy to, że perfekcjonizm zaczyna być dla nas realnym problemem.

Dobry czy zły?

Zdania wśród fach...