Antybiotykooporność w odległej Arktyce

Od czasów rozwoju transportu morskiego obszar Arktyki był eksploatowany przez człowieka na wielu poziomach. Człowiek doprowadził niemalże do anihilacji waleni, przetrzebił populacje niedźwiedzi, morsów i fok, rozpoczął eksploatację surowców naturalnych, m.in. paliw kopalnych. Szczęśliwie II połowa XX w. przyniosła wiele pozytywnych zmian. Część obszarów Arktyki stała się parkami narodowymi lub rezerwatami, zakazano odłowów ssaków morskich i lądowych, rozpoczęto liczne akcje mające na celu zachowanie środowiska przyrodniczego w jak najlepszej kondycji. Czy to się udało? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Z pewnością liczba osobników w populacjach dziko żyjących zwierząt wzrosła. Dziś obszary rezerwatów i parków są często trudno dostępne nawet dla naukowców pracujących na dalekiej północy. Nie jesteśmy jednak w stanie zatrzymać fali mikroplastiku rozlewającego się po całym świecie, który także stanowi problem w regionie Arktyki. Nie jesteśmy w stanie zatrzymać transportowanych w powietrzu zanieczyszczeń takich jak sztuczne radioizotopy powstałe w wyniku awarii elektrowni atomowych i testów broni jądrowej, tzw. czarnego węgla, czyli produktu niepełnego spalania paliw kopalnych czy wreszcie bakterii opornych na antybiotyki. Tak! W powietrzu znajduje się mnóstwo bakterii, a wyniki najnowszych badań dowodzą, że także bakterii opornych na antybiotyki stosowane powszechnie przez ludzi. Człowiek swoimi działaniami na dalekim południu wpływa na to, co może znaleźć się na dalekiej północy. Ponadto wzrastająca liczba mieszkańców i turystów wpływa na pojawianie i szybkie rozprzestrzenianie się antybiotykoodporności także w Arktyce.