Delfiny wód słodkich

Delfiny i ludzie

Od niepamiętnych czasów delfiny fascynowały ludzi, a liczne tego dowody przetrwały do dziś w sztuce i literaturze. W utworach pisarzy i doniesieniach historyków znajdujemy wiele anegdot podkreślających przyjazny stosunek tych zwierząt do ludzi. Pisali o nich także Ezop i Homer, Plutarch, Pliniusz Starszy i Młodszy, a Herodot przytacza opowieść o śpiewaku Arionie uratowanym przez delfiny oczarowane jego śpiewem. Często uważano je nawet za stworzenia boskie, za dusze odrodzone po śmierci ludzi. Arystoteles w swej Historii naturalnej zwierząt zaliczył delfiny do ssaków, pisząc, że „zamiast skrzeli mają otwór oddechowy, rodzą żywe młode, mają także mleko i karmią nim swoje młode, jak długo są one małe”.
Sporo miejsca poświęca się w literaturze międzygatunkowym kontaktom (człowiek – delfin), wyrażanym głównie we wspólnych polowaniach na ryby, skorupiaki, a nawet inne ssaki. Opisana została współpraca orek w polowaniach na humbaki, butlonosów i delfinów zwyczajnych na sardynki, sardele i inne ryby ławicowe. Temat to tak szeroki, że powinniśmy mu poświęcić znacznie więcej miejsca i nawet być może kiedyś to uczynimy. Tym razem chcielibyśmy zainteresować Państwa grupą, nawet jak na delfiny, niezwykłą.

Zarys budowy

Delfiny r...