Świstak

Świstak Marmota marmota jest sporym gryzoniem – wielkość osobników dorosłych jest porównywalna z rozmiarami kota domowego. Zwarty tułów i dość długi ogon, nadają sylwetce świstaka charakterystyczny, nieco ociężały wygląd. Widać to, gdy spokojnie się przemieszcza na szeroko rozstawionych łapach, w kołyszący – jak u kaczek – sposób. Ale niezgrabność świstaków jest tylko pozorna – potrafią one dość szybko biegać i sprawnie przeskakiwać nieduże przeszkody oraz dobrze się wspinać po skałach. 

Dorosłe świstaki osiągają przeciętnie 60–70 cm długości, z czego na ogon przypada do 15–17 cm. Waga świstaków silnie zmienia się w skali roku – samce wiosną (po zakończeniu snu zimowego) ważą zazwyczaj od 2,7 do 3,4 kg, ale po okresie letniego i wczesnojesiennego intensywnego żerowania, osiągają one wagę ponad 5 kg, a niektóre przekraczają nawet 6 kg. Nieco mniejsze samice wiosną ważą 2,5–3 kg. 

Futro świstaka tworzą włosy okrywowe, które są dłuższe, grubsze i mocniejsze od tzw. podszerstka, złożonego z ciemniejszych i bardziej zwartych włosów wełnistych. 

Umaszczenie poszczególnych osobników świstaka jest zmienne i zawiera się w zakresie od rdzawobrązawego po ciemnoszare, przy czym świstaki z Tatr są jaśniejsze, bardziej siwo brązowe, od swych pobratymców z Alp, u których dominują barwy ciemnobrązowe, niejednokrotnie z rudym odcieniem. 

Zwiększający się areał 

Naturalny zasięg świstaka obejmuje Alpy (od południowo wschodniej Francji, przez północne Włochy, Szwajcarię, po skrajnie południowe Niemcy i zachodnią Austrię) oraz Tatry (po polskiej i słowackiej stronie). Jednak w ostatnich 150 latach dokonano w różnych częściach Europy szeregu translokacji świstaków na niezamieszkałe przez ten gatunek obszary górskie. Introdukcje dotyczyły gł. świstaków alpejskich Marmota marmota marmota, które osiedlono m. in. w Pirenejach, Masywi...