Delfiny: zagadkowe i fascynujące od wieków

Historie o zwierzętach morskich interesowały również ówczesnych uczonych i badaczy. Chcąc przekazać zdobytą wiedzę potomnym, przenosili morskie historie na papier, opatrując je rycinami. W ich dziełach znajdziemy pewną prawidłowość – im dalej od miejsca zamieszkania uczonych występowało dane zwierzę i im rzadziej było obserwowane, tym bardziej fantastyczny posiadało opis. Dlatego niektóre gatunki z rodziny delfinowatych już w starożytności doczekały się niezwykle rzetelnych opisów, podczas gdy na temat innych jeszcze w XIX wieku zamieszczano w literaturze wydumane historie.
Arystoteles, żyjący w IV wieku p.n.e., był pierwszym przyrodnikiem, po którym zachowały się naukowe prace z opisami waleni morskich. W swoim dziele przedstawił delfina, będącego prawdopodobnie połączeniem delfina pręgowanego (Stenella coeruleoalba), delfina pospolitego (Delphinus delphis), delfina butlonosego (Tursiops truncatus) oraz morświna (Phocoena phocoena), którego opisał jako „podobnego do delfinów, ale mniejszego i znajdowanego w Morzu Czarnym”, oraz orki i wieloryby.
Arystoteles wiedział, że delfiny są zwierzętami ciepłokrwistymi, są żyworodne, karmią swoje młode mlekiem, a nawet że ich noworodki posiadają włosy na pysku. Jasne było dla niego również to, że oddychają powietrzem atmosferycznym. Czytamy u niego na przykład, że: „Widziano delfina, jak śpi z nosem nad wodą, gdy chrapie”. Wiedział, że delfiny posiadają zmysł słuchu mimo że nie mają widocznych uszu, potrafią wydawać dźwięki, są mięsożerne i żyją do 30 lat. Wiek delfinów określono na podstawie obserwacji rybaków, którzy odróżniali konkretne osobniki towar...