Dzikie życie w mieście

Ekosystemy miejskie są na ogół systemami silnie zaburzonymi, podlegającymi szybkim zmianom w glebie i pokrywie roślinnej, a także jeśli chodzi o temperaturę i dostępność wody. Przewiduje się, że w 2030 r. powierzchnia terenów miejskich będzie trzykrotnie większa od powierzchni w roku 2000 (Seto, Güneralp i Hutyra 2012). W tym kon­tekście należy zwrócić uwagę na pewne charakterystyczne cechy terenów miejskich i ich wpływ na ludzi, zwierzęta oraz rośliny. Czynniki abiotyczne w mieście, takie jak hałas, sztuczne światło, hydrologia i zmiany temperatury mogą powodować stres u organizmów żywych. Odpowiedź organizmów jest różnoraka i obejmuje zmiany w ich bogactwie gatunkowym, liczebności, rozwoju, zachowaniu, diecie, przeżywalności oraz ich cechach genetycznych. 
Ogólnie rzecz biorąc, urbanizacja ma tendencję do zmniejszania bogactwa gatunków rodzimych, ale sprzyja różnorodności gatunków egzotycznych i/lub nierodzimych (French i in. 2018). Co najmniej kilka gatunków wydaje się być nie tylko w niewielkim stopniu dotkniętych procesem urbanizacji, ale postrzega siedliska miejskie jako bogate źródło możliwości, co pozwala im na rozmnażanie się i rozszerzanie zasięgu. Dzieje się to na skutek kilku procesów, w tym zwiększonej produkcji potomstwa, wyższej przeżywalności osobników dorosłych, większej wierności miejscu występowania oraz wyższej imigracji osobników rozprzestrzeniających się (Sol, Lapiedra i González-Lagos 2013). 
I tak, choć bogactwo gatunkowe i liczebność gadów (a także płazów) są mniejsze w porównaniu z obszarami wiejskimi, jednak są wyjątki. Żółwie należące do gatunku chelodyna australijska Chelodina longicollis na przedmieściach były prawie 3 razy liczniejsze, rosły 5 razy szybciej i miały populacje składające się z większej liczby osobników dorosłych w większych klasach wielkości niż populacje w rezerwatach przyrody (Roe, Rees i Georges 2011). 
 

Na bogactwo gatunkowe zwierząt w miastach wpływa również wielkość płatu przez nie zamieszkiwana...